Jaargang I - februari 2010 - nummer 2 - verschijnt acht maal per jaar
In dit nummer: gedicht – wanneer ontstaat agressie - bestaansrecht - Uit de praktijk: Loslaten
Wilt u dit e-bulletin via uw email ontvangen mail naar dvangils@casema.nl en het wordt u maandelijks, gratis, toegezonden

Actueel: Nieuwe gespreksgroep start op 9 februari 2010. Aanmelden is nog mogelijk.
Terugkomdag voor alle deelnemers aan de gespreksgroepen op 3 maart 2010

“Niet wat er gebeurt maar hoe je ermee omgaat bepaalt de kwaliteit van het leven”

Agressie bij kinderen
Onderzoek van de Canadese hoogleraar Tremblay heeft aangetoond dat kinderen tussen de zes en 17 maanden beginnen met fysiek en agressief gedrag. Dit gedrag krijgt zijn hoogtepunt al voor het derde levensjaar. Na het achtste levensjaar blijkt het negatief ontwikkelde gedrag bijna niet meer te kunnen worden gecorrigeerd.
Naar kinderen moet goed worden geluisterd zij mogen hun gevoelens onder woorden brengen dat is belangrijk! Zij hebben echter geen recht van meebeslissen. Daar hebben ze ouders voor.

Opvoeden begint dus al in de wieg. Daar wordt de tolerantiegrens al bepaald.

Maar… in deze tijd waarin kinderen wel heel erg gewenst zijn is opvoeden op de achtergrond geraakt.
Kinderen zijn (te) vaak in het gezelschap van volwassenen, krijgen nauwelijks nog tijd om kind te mogen zijn en veel ouders stellen te hoge eisen aan hun kind(eren). Anderzijds stellen ze nauwelijks of geen grenzen meer terwijl een kind daarom vraagt en deze zo hard nodig heeft met name om de tolerantiegrens op te rekken. Zo leert het, volwassen geworden, op een goede manier omgaan met de eigen agressie.

In een turbulente, niet liefdevolle relatie worden tijd en energie worden gebruikt om te (over)leven en
krijgt het opvoeding van de kinderen niet de eerste prioriteit. Door schuldgevoel wordt er vaak overdreven gecompenseerd op tijden dat het de ouders schikt. Gedrag wat onder normale omstandigheden niet zou worden geaccepteerd wordt dan niet afgekeurd. Kinderen hebben dit heel snel door en zijn erg slim om dit te manipuleren. Kinderen zoeken de grenzen op en dat is hun niet kwalijk te nemen. Ouders zouden daarom meer consequent moeten zijn in hun eigen gedrag.
Dat is van levensbelang voor een goede en gezonde ontwikkeling van hun kind(eren). Doordat goed gedrag wordt beloond gaat het kind dit gedrag meer vertonen en als slecht gedrag wordt afgekeurd wordt de tolerantiegrens van het kind bepaald en opgerekt. Het kind leert op een goede manier met agressie om te gaan en het proces van socialisatie wordt hierdoor positief beïnvloedt.
Ouders van samengestelde- en eenoudergezinnen zouden zich meer bewust kunnen zijn van de noodzaak hiervan. Kinderen die leven in twee gezinnen hebben meer uitwijkmogelijkheden en zij mis- en gebruiken deze dan ook. Dat maakt het voor (stief)ouders wel extra moeilijk.

Bestaansrecht (vertaald in termen van samengestelde gezinnen)

(1) Het recht erbij te horen
Ieder mens heeft het recht om er te mogen zijn. Dat geldt ook voor de niet-biologische leden van een samengesteld gezin, dus ook voor eventuele stiefouder(s) of stiefkinderen. Uitsluiting is schadelijk voor alle betrokkenen. Dat betekent niet dat we dan ook alles maar moeten accepteren. Slecht gedrag moet in mijn visie nog steeds worden ontmoedigd en goed gedrag beloond. Daarbij moet altijd onderscheid worden gemaakt tussen gedrag en persoon. Gedrag mag worden afgekeurd als een aspect van die persoon maar veroordeel nooit de totale mens!!

(2) De orde van de liefde.
Degene die eerder geboren is gaat voor degene die later geboren is. Het betekent dat in een gezonde situatie de liefde van ouders naar kinderen stroomt. Maar ook dat ‘wat er het eerste was ook de eerste rechten heeft’, dus biologische kinderen gaan voor de nieuwe partner. Ook als is dat voor een nieuwe partner soms moeilijk te aanvaarden.

(3) Balans tussen geven en nemen.
Elke relatie ontleent het recht van bestaan aan respect, balans en wederkerigheid. Zonder wederkerigheid geen balans, zonder balans ontbreekt het respect voor elkaar. Stiefouders maar dit geldt ook voor stiefkinderen die steeds maar meer geven om de ander te behagen of om toch maar aardig gevonden te worden moeten zich realiseren dat ze daarmee de balans in de relatie nog meer in onbalans brengen, met alle gevolgen van dien.

Uit de praktijk

Loslaten en vergeven
Ze is de moeder van drie kinderen, stiefmoeder van een zoon en ondertussen ook weer oma.
Haar rugzak zit vol met trieste ervaringen. Misbruikt, misbruik door een van haar partners met een van haar kinderen uit een vorige relatie. Samen met deze man ook nog een jonge dochter.
Na deze vreselijke ontdekking geeft ze de man aan, Hij zit hiervoor zijn straf uit. Als haar dochter vraagt naar haar vader vertelt ze haar dat ze, als ze dat wil, wel weer contact met hem mag hebben, Ze zal nooit alleen mogen gaan er zal altijd iemand bij zijn maar voor haar is het goed als haar dochter haar vader wil ontmoeten. Het accent licht hier op het belang van haar kind (en dat is ook haar belang) en niet op de rancune en boosheid naar haar ex partner.
Wanneer ik haar vraag: “dit moet toch verschrikkelijk moeilijk voor je zijn”, is haar antwoord:
“Weet je, “vergeven maakt zo rijk”
Haar antwoord ontroert me nog altijd en ik gebruik het vaak in de gespreksgroepen omdat daar ook zoveel vastzit wat met ‘ loslaten’ meer zou opleveren.
In een van de gespreksgroepen zat iemand die dit voorbeeld oppakte en vertelde over de Afrikaanse cultuur die zegt: ‘als je iemand vergeeft, geef je jezelf een cadeau’. Ik was en ben het volkomen met haar eens. In plaats van boosheid wrok, haat en rancune, negatieve emoties die energie vreten komt er plaats voor innerlijke rust en bevrijding en kun je al die negatieve energie weer omzetten in positieve energie en dat maakt je veel gelukkiger.

Stelling: altruïsme bestaat niet; alle gedrag komt voort uit eigenbelang!

Voor de terugkomdag op 3 maart is de vraag gekomen of partners mogen meekomen.
hoe hierover wordt gedacht. Van een ex-stiefvader is het idee gekomen om een stiefvaderavond te organiseren. Zouden we de stiefvaders kunnen mobiliseren? Graag jullie reacties via dvangils@casema.nl .
In de volgende uitgave staan verdere details en natuurlijk is ook alles te lezen op de weblog

Diny van Gils