‘Hoofd en handen is een van de beste koppels denkbaar, maar wat zouden ze zijn zonder de toevoeging hart en ziel?’

Voor de zomervakantie verschijnt er nog een nieuwsbrief met daarin de data voor de nieuwe gespreksgroepen in september en de lezingen in het komende halfjaar.Ik streef ernaar om dan ook de nieuwsbrief in een beter leesbare layout uit te geven.

In een werkgroep ‘kind en echtscheiding’ proberen we zoveel mogelijk ouders van kinderen te bereiken. Jullie kunnen daaraan meewerken door gescheiden ouders hierop attent te maken en deze brief door te zenden zodat zij zich gratis kunnen aanmelden voor informatie. Doel is om zoveel mogelijk ouders te bereiken. Uiteraard zijn we blij met hun emailadressen, maar ook dat is geheel vrijblijvend.

Nieuw boeken

Op de website van Martine Mingelinkx, de schrijfster van het boek nieuwe levens nieuw geluk vond ik het volgende:

Zeepaardjes streven voortdurend naar evenwicht. Voortdurend moeten ze in de veranderende omstandigheden van stroming, water en andere dieren, zoeken naar een evenwicht tussen hun bovenlijf en hun staart. Daarnaast zijn ze, net als de mens, een van de weinige levende soorten die hun leven lang trouw blijven aan de partner en hun leven in harmonie, in evenwicht op elkaar afstemmen.

Ook Sandra Boer heeft een nieuw boek geschreven: 'Stiefkind het overkomt je'

Deelnemers aan de gespreksgroepen en personen die mijn lezingen hebben bijgewoond weten dat ik de theorie van Nagy over loyaliteiten belangrijk vind daarom onderstaand citaat van een stiefmoeder:

“Mijn man en ik zeggen wel eens tegen elkaar: zonder Nagy waren wij niet meer bij elkaar! Zonder de kennis van loyaliteiten, roulerende rekeningen, meerzijdige partijdigheid enz. was onze relatie wel heel erg ingewikkeld gebleven”.

Onderstaand een gedicht over familie, het kan je helpen de misschien irreële verwachtingen bij te stellen zonder een vervelend gevoel daarover te hebben.

Familie

De familie die je hebt,

Heb je gekregen om je te vormen.

Misschien houd je niet altijd van ze,

Mogelijk begrijpen ze je niet altijd.

Het zou zelfs kunnen dat de belangrijkste ervaring

Die je met hen opdoet,

Inhoudt dat je besluit hen,

Vanwege jullie onderlinge verschillen,

Te verlaten….

Niettemin zijn zij je leermeesters en vormers,

Hun invloed heeft meer in jou teweeggebracht

Dan wat ook in je leven.

Als je ouders, broers en zusjes hebt,

Met wie je de vreugde en verdriet van het bestaan kunt delen,

Met wie je werkelijk bent,

Wees dan dankbaar

Zijn jouw familieleden mensen van wie de levensstijl en normen

Zo ver van je afstaan dat je je een vreemde voelt in hun nabijheid,

Dank hen daarvoor.

Want in hun onbegrip hebben ze toch jouw wezen afgebakend,

Je gedwongen door te dringen in wie je werkelijk bent;

Zonder het te beseffen hebben ze je ertoe gebracht,

je meest schitterende eigenheid te ontplooien.

Uit: Hans Korteweg

Loyaliteitsconflicten

De gespleten loyaliteit is de meest ernstige vorm van loyaliteit omdat het kind moet kiezen tussen een van de beide ouders en omdat een kind trouw is aan beide ouders wil en kan het niet kiezen. Het komt klem te zitten en ieder kind vind hierin zijn eigen manier om me om te gaan. Vaak komt het voor dat ze leven in meerdere werelden in al die verschillende settings. De situatie bij vader, moeder opa, oma houden ze dan ook nauwgezet apart van elkaar. Er wordt nooit over de anderen gesproken en zolang je het houdt bij een situatie zijn ze ook nog bereid daarover te praten .maar probeer geen dwarsverbanden aan te leggen, dan haken ze af in het gesprek. Hun loyaliteit verbiedt hun daarover te praten omdat ze zich dan schuldig (niet loyaal) voelen aan de andere ouder/situatie. Voor een kind is dat een zeer belastende situatie en vanaf de buitenkant worden deze kinderen vaak gekenmerkt als ‘kwetsbare kinderen. Ouders leggen deze kwetsbaarheid vaak uit als dat het kind een (te) lief of zacht karakter heeft maar niets is minder waar!!! Deze kinderen worden emotioneel zo zwaar belast en voelen zich, zeer onterecht, schuldig aan de situatie met de ouders, dat zij er geen andere minder leuke dingen meer aankunnen. Hun kleine hersenen zitten nu al te vol. Van vriendjes en vriendinnetjes die een keer niet met hun willen spelen, wat in een normale situatie ook voorkomt, worden grote problemen gemaakt omdat het hun zelfbeeld nog verder aantast ‘zie je wel, ze willen niet eens met mij spelen”. Dat zal ook wel mijn schuld zijn.

Ouders hebben er weinig aan om dit vast te stellen en iemand te zoeken voor dit probleem van het kind. Het is namelijk een probleem van de ouders wat ze in het belang van het kind MOETEN oplossen

Financiële perikelen

Ook als je niets hebt is het belangrijk om op huwelijkse voorwaarden te trouwen of een geregistreerd partnershap aan te gaan. Het is verbazend en tegelijkertijd wonderlijk dat dit nog zo weinig gebeurt in een eerste relatie maar nog verbazingwekkender en nog meer verwonderlijk is dat dit ook niet gebeurt in een tweede relatie.

Afhankelijkheid in een relatie, behoudens emotionele afhankelijkheid, is ongewenst voor de balans in de relatie Financiële afhankelijkheid komt het meest voor en is in veel relaties dominant aanwezig vooral in tijden dat het relationeel wat minder goed gaat. Idealiter moet er geen financiële afhankelijkheid bestaan. Maar ook wanneer deze tijdelijk wel aanwezig is, moeten deze worden gecompenseerd door de (financiële) niet afhankelijke partner en niet door de overheid of uitkerende instanties. Dit is een zaak van partners die t.a.v. elkaar verantwoordelijkheden hebben gecreëerd. Als de ene partner al een koophuis heeft en degene waarop hij/zij verliefd wordt en uiteindelijk gaat samenwonen, niet, da is het heel normaal dat et huis van degene blijft die het heeft gekocht tot moment van samenwonen dan ontstaat er een andere situatie die ook vanaf die dag moet worden geregeld. Wat daarvoor aanwezig was blijft van de eigenaar, maar daarna wordt er samen opgebouwd, ook wat betreft de financiën zodat het niet kan gebeuren dat de minst draagkrachtige na een paar jaar alleen maar heeft geïnvesteerd, vaak in taken die niet met geld worden beloond en er bij een breuk in de relatie hel slecht uitkomt en meer heeft verloren dan alleen de partner. Als hij of zij dan letterlijk met lege handen staan is de breuk extra zuur.

De contextuele benadering

Deelnemers aan gespreksgroepen weten dat ik werk vanuit de contextuele benadering (Nagy)

Om die reden vindt ik het vaak ook moeilijk om alleen met stiefmoeders in gesprek te zijn omdat in de praktijk vaak blijft dat de algehele situatie (de context) vaak van dien aard is dat er zoveel beïnvloeding plaats vind van zowel vader/moeder kinderen familie de plaats van wonen etc. Veel mensen onderschatten dat bepaalde personen elkaar voeden en als het gaat om problemen en dat die, meestal negatieve) voeding de problemen vergroot.

Ook worden er vaak concties gevormd tussen bepaalde leden van het samengestelde gezin, (stief)moeder met haar kinderen tegen stief(vader) of andersom (Stief) vader met de kinderen tegen de (stief)moeder. Maar ook in het normale kerngezin zie je soms deze patronen.

Gezinstherapeuten kijken naar het gehele gezin, de situatie waarin zij leven en naar de omgeving. Vaak blijkt de oplossing simpeler dan het lijkt. Als de systeem verandert veranderen de personen die daartoe behoren bijna automatisch mee.

Ik ga daar in de volgende nieuwsbrief wat concreter op in.

Er zijn een paar lezers die mij hebben aangegeven dat de nieuwsbrief slecht leesbaar is door de kleur. Daarom deze brief in een andere kleur en zo hopelijk beter leesbaar.

De bedoeling is om voor deze brief een ander lay-out te creëren.

Pubers en het brein

Op vrijdag 5 februari heb ik in Antwerpen een lezing gevolgd over praten met kinderen en dan mee specifiek met pubers. Centraal in de lezing stond het brein van pubers in ontwikkeling dat vooral rust nodig heeft om rationeel te kunnen communiceren en wanneer deze rust ontbreekt alleen emotioneel reageren mogelijk is. Gevolg: schreeuwen, ruzie en uiteraard niet tot een compromis kunnen komen.

Voor pubers heeft dit te maken met nog onvoldoende ontwikkeld brein maar ook als volwassene functioneren we meer effectief als we in alle rust onze irritaties kunnen bespreken. Het boek geeft een goede handleiding en duidelijke concrete tips en is van Nicole van As en Jan Jansen. Uitgeverij Garant

Stief

Van Dale omschrijft het woord stief als: /geen bloedband/iets missen

Er zijn hulpverleners die vinden dat het woord stief gewoon moet blijven omdat het op den duur wel gaat wennen. Er zijn er ook die andere namen hebben bedacht zoals bonusouders, plusouders, zorgouders etc. Toen ik laatst bij onze oudste dochter in Frankrijk was stelde zij me voor als haar Belle Mere. Schoonmoeder en stiefmoeder worden daar Belle Mere genoemd. What's in a name? Maar in mijn beleving voelde dat heel wat beter.

Zelf stel ik me vaak de vraag hoe de negatieve lading van het woord stief positief kan worden omgebogen en dan bedoel ik niet zozeer titel voor vader, moeder, grootouders maar meer als begrip omdat de titel de volledige lading niet dekt. Daarbij lijkt het ook nog dat de niet-biologische moeder (de stiefmoeder) de meeste aandacht krijgt en die pakt vaak negatief uit. Dat geldt ook voor de stiefvaders maar in veel mindere mate. Samengestelde gezinnen vormen in de toekomst een meerderheid en behelst m.i. zoveel meer dan een niet biologische ouder

In een nieuw samengesteld gezin komen zoveel meer aspecten aan de orde en de niet- biologische ouder, vaak de moeder, coördineert al deze aspecten maar kan dit niet zonder de hulp van alle betrokkenen. We hebben in ons samengestelde gezin dat we 38 jaar geleden begonnen nooit gesproken over stiefkinderen of stiefouder. Wij hebben het steeds gehad over ‘onze’ kinderen en over de tweede moeder. In mijn ogen een veel vriendelijkere benaming omdat je inderdaad de tweede moeder/vader bent. Een bijkomend voordeel is dat je niet meteen alles hoeft uit te leggen. Bij het starten van de van de gespreksgroepen voor stiefmoeders maakten de (stief)woorden voor het eerst deel uit van mijn vocabulaire en ik ben er nog steeds niet gelukkig mee. Om die reden hanteer ik op mijn weblog en in de nieuwsbrieven vaker woorden als niet-biologische ouder en samengestelde gezinnen en dan beslist niet alleen om de titel van stiefouders te vermijden maar vooral om aan te geven dat er nog zoveel meer nodig is dan de stiefmoeder, -vader, -stiefkinderen om een samengesteld gezin goed te laten functioneren. Een samengesteld gezin is ook in veel gevallen een ‘tweede’ gezin en voor kinderen geldt vaak dat ze zelfs in twee gezinnen tegelijk moeten functioneren.

In de toekomst zal ik dus waar het even kan de term stief consequent gaan vermijden waar dit maar enigszins mogelijk is.

Opvoeden in een samengesteld gezin; de belangrijkste irritatie

Heel veel, nee bijna alle ouders van samengestelde en eenoudergezinnen kennen opvoedproblemen. Eigenlijk is dat normaal. Twee gezinnen, die voor een deel geen bloedband met elkaar hebben, met een andere sociale geschiedenis en achtergrond. andere familiebanden anderen normen en waarden, regels en nog heel veel meer worden samengevoegd tot een gezin. Geen wonder dat dit tot problemen leidt. Toch worden die problemen voor een groot deel veroorzaakt doordat ouders niet goed en consequent opvoeden. Ze kunnen meer hebben van hun eigen kinderen dan van de niet-biologische kinderen en dat is ook niet zo vreemd. Wie kent niet de uitdrukking ‘het bloed kruipt waar het niet gaan kan’. Maar er is vaak meer aan de hand. Ouders vinden het in deze tijd moeilijk om streng maar rechtvaardig op te voeden. Kinderen zijn zo gewenst dat het allemaal als kleine prinsen en prinsesjes worden behandeld en alles moet in overleg met de kinderen. Dat is een ‘hel of a job’ voor de ouders maar ook helemaal niet goed voor de kinderen die op hun wenken worden bediend en nauwelijks hoeven te wachten op de invulling van hun wensen. Daardoor wordt hun tolerantiegrens niet opgerekt hetgeen op latere leeftijd vaak zichtbaar wordt in agressief gedrag. Helaas heeft zich dit ook al gemanifesteerd in het ‘eerste gezin’ van herkomst. Het is dus niet zozeer het probleem van het samengestelde gezin maar veeleer een probleem met de opvoeding. Vaak zien we dat ouders heel strikt zijn wanneer het hun schikt maar wanneer het de ouders slecht uitkomt dan mag het kind ineens die dingen die anders verboden zijn. Zijn ze ineens veel toegeeflijker omdat de eigen behoeften dan voorrang krijgen. Dat dit voor kinderen heel verwarrend is mag duidelijk zijn. Vele vaders die alleen in het weekend hun kinderen zien maken dezelfde fout, ze zijn alleen maar lief voor de kinderen en voeden niet op. Als je ze wijst op het feit dat ze eigenlijk het slechte gedrag van hun kinderen belonen en niet afkeuren zeggen ze vaak: “Och ja, maar ik vind het niet erg om dit voor ze te doen”. Het gaat dan vaak over opruimen of ze ergens naar toe brengen als ze dit ook zelf zouden kunnen/moeten doen. Vaak hebben de ouders ook de grip op hun, vaak zeer jonge, kinderen al verloren.

Veel ouders zoeken bij deze problemen hulp bij een relatietherapeut omdat hun relatie onder spanning komt te staan, terwijl ze er beter aan zouden doen om hulp te zoeken voor de opvoedingsproblemen, als deze zijn opgelost komt er vanzelf rust en tijd voor de relatie met de partner. En ook dit geldt niet exclusief voor de samengestelde of eenoudergezinnen maar ook voor ouders in het kerngezin

De consultatiebureaus geven in bijna elke plaats opvoedkundecursussen, in groepsverband en individueel. Je kunt daar leren om liefdevol en consequent op te voeden. Helaas is de belangstelling niet groot. Hetzelfde geldt voor de deelname aan gespreksgroepen voor ouders van samengestelde- en eenoudergezinnen. Vaak een tuin vol onkruid maar geen tijd om te wieden. Adequate hulp betekent dat je prioriteiten moet stellen in de juiste volgorde. Dweilen met de kraan open lost het probleem niet op!

Zo ook met therapie. Relatietherapie lost het opvoedprobleem niet op. Daarvoor moet je bij een andere deskundige te rade gaan, met de opvoedcoach of orthopedagoog.

Maar……. De meeste ouders willen niet horen dat ze niet goed kunnen opvoeden. Voor alles in het leven moet je studeren en/of een diploma halen. Dat geldt helaas niet voor het opvoeden van je eigen kinderen. In Zweden volgt 90 % van de aanstaande ouders een opvoedcursus. Iets om over na te denken?

Maart 2011-03-12

http:dvangils.blogspot.com

Stuur deze brief aan eenieder die is betrokken bij een samengesteld of eenoudergezin en wil je deze nieuwsbrief niet meer ontvangen meldt je dan af via dvangils@casema.nl

Aanmelden nieuwe gespreksgroep - Verwachting en franje – gespreksgroep Zeeland - huiskamerlezing

Op 16 februari start er, bij voldoende aanmeldingen, weer een nieuwe gespreksgroep

Attendeer vrienden en kennissen op deze mogelijkheid. Een grote groep werkt fijner dan een kleine dus zie ik graag nog wat aanmeldingen binnenkomen. Een email sturen is voldoende. Je krijgt dan alle informatie toegestuurd. Meer informatie op:

http://dvangilsblogspot.com onder de link gespreksgroepen.

Nog een toegevoegde V van Verwachting en Franje

Elke franje die je in het even aanbrengt appelleert ook een latente verwachting.

Zal de franje de verwachting waarmaken? Wordt de nieuwe gestoffeerde stoel met dat zorgvuldige uitgezochte biesje ook versierd en mooier zoals we hadden verwacht; het cadeau voor het feest geapprecieerd en gewaardeerd; vind de ontvanger het ook echt mooi? Kortom; voldoen de opgehangen ‘slingers voor het feest’ ook aan de wens verwachting van de feesteling of had die iets heel anders bedoeld en verwachtte die eigenlijk heel wat anders voor die dag. Als je op je bruiloft een pianist aan een vleugel verwacht is het toch even slikken als er een heavy metal band de muziek verzorgt

De pianist niet beter dan de heavy metal band, de laatste ook niet slechter, maar wel compleet anders. Hoop je op een brillanten ring van je partner maar krijg je een set pannen dan is het toch even slikken ook als zijn er alleen maar goede bedoelingen geweest. De verwachting zocht naar een andere franje. De een gaat frequent naar de Chinees de ander kiest om eenmaal per jaar naar een restaurant met Michelin ster te gaan.

Als samengesteld gezin zijn de voelsprieten naar de ander nog niet zo sterk ontwikkeld en omdat je elkaar nog niet goed kent is het vaak moeilijk om de franje voor de ander uit te kiezen; er hangt vaak een andere verwachting aan vast, die dan niet wordt waargemaakt.

Als stiefmoeder hoop je misschien dat je op bijzondere dagen mag uitslapen en ontbijt op bed krijgt, de kroost je daar even alleen van laat genieten om langzaam weer terug in de realiteit van alledag te glijden. Je partner heeft evenwel bedacht om samen met de kinderen het ontbijt op bed te brengen en daar dan ook met het gehele gezin van mee te genieten. Heel goed bedoeld maar het lost niet de verwachting in en de ‘franje’ is niet die waarop ze had gehoopt. Maar op dat moment is er ook geen mogelijkheid om dat uit te spreken: iedereen heeft immers zo zijn best gedaan.

Onze dochter opperde kortgeleden dat ik helemaal niet van franje houdt waarop ik antwoordde; oh jawel, maar ik ga voor een ander soort franje dan jij.

Het accent lag hier meer op de figuurlijke franje van het leven, waarbij wij dit beiden anders beleven.

Ooit ben ik afgestudeerd op de theorie van ‘psychologisch contact’ Kort door de bocht: wensen en verwachtingen die niet worden uitgesproken worden op den duur irreële wensen en irreële verwachtingen.

De franje van het leven is voor ieder anders, de een gruwelt van een bepaalde franje terwijl de ander er bijna gelukzalig bij staat te kijken.

In Zeeland begint de stichting Indigo op mijn initiatief in Maart 2011 met een pilot voor het houden van gespreksgroepen Dus ook de stiefmoeders uit Zeeland worden nu in de gelegenheid gesteldom mee te doen. Voorlopig alleen in Goes.

De derde woensdag van maart geef ik een huiskamerlezing over parentificatie

Aanmelden is noodzakelijk. Kosten 5 euro per persoon koffie en drankje inbegrepen

Stuur deze nieuwsbrief aan eenieder die ook in een samengesteld gezin zit en wil je deze nieuwsbrief niet meer ontvangen mail dan naar dvangils@casema.nl en meldt je af.

Nieuwjaar - Aanmelden nieuwe gespreksgroep - Onderzoek - Balans/weegschaal - Kind in eenoudergezin -

‘De sport van en ladder is nooit bedoeld om er op uit te rusten maar slechts als hulpmiddel om de volgende stap naar het doel te bereiken’

Ik wens eenieder een succesvolle klim naar een gelukkig 2011

Nieuwe gespreksgroep

Op woensdag 9 februari start er weer een nieuwe gespreksgroep, vijf bijeenkomsten om de veertien dagen

Nu aanmelden en voor meer informatie naar http://dvangilsblogspot.com link gespreksgroep

Onderzoek

In Belgie is het eerste grote echtscheidingsonderzoek gehouden. Al eerder vermeldde ik dat kinderen, die na de echtscheiding met beide ouders een goede relatie onderhouden minder beschadigingen oplopen dan kinderen bij wie dit niet het geval is. Het onderzoek in Belgie lijkt dat te bevestigen. Voor meer informatie ga naar www.scheidingsonderzoek.be

Balans/weegschaal

We horen dit woord wel vaker in januari en in verschillende betekenissen. Wat is en kan de betekenis zijn van balans in de relatie met stiefkinderen? De twee schalen van de weegschaal staan in dit geval voor de relatie. Een relatie heeft voor mij bestaansrecht als aan drie voorwaarden wordt voldaan nl; respect balans en wederkerigheid, zonder wederkerigheid geen balans, zonder balans geen wederkerigheid. Zonder respect kun je nauwelijks van een relatie spreken. Niet biologische ouders komen te vaak tegemoet aan de wensen van de kinderen om de relatie met hun stiefkinderen en niet te vergeten hun partner, in stand te houden. In plaats van dicht bij het eigen gevoel, normen en waarden te blijven en in verbinding met zichzelf te blijven, doen ze dingen die ze eigenlijk niet willen In de valse hoop het kind toch tevreden te kunnen stellen en onder emotionele druk, blijven ze steeds een schaaltje van de weegschaal belasten door steeds meer te ‘geven’. En dat schaaltje zakt zover door dat de weegschaal volkomen uit balans raakt.

Ze zijn zichzelf kwijtgeraakt en weten dan ook niet meer wat ze moeten doen om het evenwicht weer te herstellen. En dat is dan ook niet gemakkelijk. Toch is er een hele simpele manier (die heel veel moeite kost) om dat voor elkaar te krijgen; neem gewoon weer wat van het doorgezakte schaaltje af , of leg er voortaan wat minder op en de balans komt weer op orde. En met die balans komt ook de wederkerigheid en het respect weer terug.

Kind in eenoudergezin

Met name enige kinderen in eenoudergezinnen vergroten vaak hun domein en dat wordt door de alleenstaande ouder nauwelijks opgemerkt. Een van de methoden om hun domein te vergroten is om met grote regelmaat, zo niet elke nacht bij de alleenstaande ouder in hetzelfde bed te slapen. Zij hebben allerlei smoesjes bedacht; kunnen niet slapen, hebben naar gedroomd etc. en manipuleren daarbij de ouder. Het is prima dat een kind de grenzen opzoekt en deze probeert te overschrijden, het is niet goed als de ouder dit toestaat. Dit soort zaken sluipen erin en zijn na verloop van tijd nog nauwelijks terug te draaien. Vaak vind de alleenstaande ouder dit ook geen probleem tot het moment dat zich een nieuwe partner aandient. Het kind staat zijn verworven (slaap)plaats niet meer af en onnodig te vermelden dat dit de relatie beperkt zo niet onmogelijk maakt. Samen het bed delen is iets wat voorbehouden is aan partners, misschien ook incidenteel aan zussen en broers, vrienden en vriendinnen. Natuurlijk is het niet zo dat kinderen nooit bij hun ouder(s) mogen slapen. Als ze ziek zijn, in de ochtenduren, op bijzondere dagen samen een filmpje kijken maar daarna gewoon weer in het eigen (kinder)bed. Maar een kind mag nooit de plaats van een partner innemen. Dit zie je vooral , maar niet exclusief, bij de alleenstaande ouder. Ook partners met een uitdovende huwelijksrelatie maken hiervan soms dankbaar gebruik. In onze huidige tijd is er ook een nieuw ritueel opgetreden. De ouder kust het kind ook vaak op de mond in plaats van op de wangen en het kind neemt dit over en doet hetzelfde. Ook deze plaats is m.i. voorbehouden aan de partner en past niet in een ouder/kind relatie. (Op welke leeftijd stopt vader of moeder met het kind op de mond te kussen? ) Een kind mag nimmer nooit een substituut zijn om de behoeften van de alleenstaande ouder te vervullen, dus ook niet de emotionele behoeften.

- De pijn van de vertekende werkelijkheid maakt dat je toch vaak kreupel loopt in je geluk -

Stuur deze brief aan eenieder die is betrokken bij een samengesteld of eenoudergezin en wil je deze nieuwsbrief niet meer ontvangen meldt je dan af via dvangils@casema.nl